Άφηνε πίσω της το μέρος με τα ψηλά τείχη
και τα σκοτεινά παράθυρα .
Το φως που έλειπε, το σκοτάδι που περίσσευε
– έγραφε στα μάτια της .
Κάθε εμπόδιο στο ύψος μιας αμαρτίας
να θυμίζει την τροχιά της ένοχης.
Βγήκε από το στενό δρόμο και ξεκίνησε να περπατάει
… ζητώντας Άφεση .
Ότι είναι πίσω από εμάς μένει πίσω
– αλλιώς παραμορφώνει την όραση , τη ματιά .
Πάντα φοβόταν τις γέφυρες , τα σώματά τους .
Εκεί που έσμιγε το πριν με το μετά υπήρχε δέος .
Όμοιο με τον θαυμασμό της γέννας ,
όμοιο με την κομμένη κλωστή της φρέσκιας αρχής …
Ζήτησε από τα νερά των βυθών να Ξαναγίνει
κι εκείνα εύχονταν πιασμένα σε έναν κύκλο
«Ανέτειλε, πάντα να ανατέλλεις »
Leaving behind the place with the high walls and the bright less windows , she was …
The light that was absent, the darkness discarded – was giving away in her eyes.
Each obstacle was the figure of a sin, marking the track of the guilty.
She emerged from the narrow street and started walking … seeking an Absolution.
What is left behind dwells in the past – otherwise distorts vision , the sight.
Always she was afraid of the bridges , their bodies.
Where fresh joined post there was awe.
Similar to the admiration of birth, like a string of fresh-cut top …
Asking the Waters of the deepest oceans
She claimed to be Born again and they wished to her, while caught in a circle:
” Rose, always rising …” https://castellodiduinopoesia.org/en/poesie/tsiamandani-kiriaki/
